Dożynki 2015

W ostatnią niedzielę sierpnia gmina Łabunie symbolicznie podziękowała rolnikom za ukończenie żniw i prac polowych. Dożynki Gminno–Parafialne mają charakter religijno-ludowy i są najważniejszym gminnym obrzędem poświęconym zbiorom plonów, będącym zwieńczeniem całorocznej pracy rolników.

 
 
Ten prastary obyczaj sięga czasów plemion słowiańskich. Już wtedy rolnicy w szczególny sposób dziękowali za płody ziemi i wszelką roślinność zapewniającą pożywienie. W okresie rozwoju gospodarki folwarcznej w XVI wieku obrzędy dożynkowe przeniosły się do majątków ziemskich, na przestrzeni lat wykształciła się ich forma, która znana jest obecnie.
 
Święto to rozpoczynało się wiciem wieńca nazwanym również plonem lub bukietem. W wieńcu musiały znaleźć się kłosy wyjęte z ostatnich kłosów pozostałych po żniwach. Wieńce dożynkowe miewały na ziemiach polskich przeróżne kształty i na różne sposoby wito je i dekorowano. Przeważnie wieńce miały kształt korony splecionej z czterech związanych w górze pałąków lub słomianych warkoczy, okrytych kłosami i kwiatami i kształtem przypominały królewską koronę węgierską. Na szczycie tej korony – wieńca żniwnego wójt lub sołtys przywiązywał niekiedy żywego ptaka: kogutka, kaczkę lub kurczęta. Jeśli ptaki dziobały ziarna z wieńca, oznaczało to dostatek i obfitość jedzenia, jeśli wyrywały się, a kogut głośno piał, spodziewano się głodu i różnych szkód w gospodarstwie. Czasami zdobiono wieńce figurkami z ciasta lub piernika. Niosła go na głowie lub wyciągniętych rękach najlepsza żniwiarka, czasami z pomocą parobków i innych żeńców. Za nią postępował orszak odświętnie ubranych żniwiarzy, niosących na ramionach przybrane kwiatami, wyczyszczone kosy i sierpy. Po poświęceniu wieńca w kościele pochód udawał się do dworu lub do domu gospodarza dożynek. Wieniec dożynkowy przechowywany był w stodole do kolejnego roku, do nowego siewu. Wykruszone z niego ziarna wsypywano do worków z ziarnem siewnym. W czasie dożynek organizowano biesiadę z zabawą i poczęstunkiem. W czasie międzywojennym zaczęto organizować dożynki gminne, powiatowe i parafialne. Organizowały je lokalne samorządy i partie chłopskie, a przede wszystkim koła Stronnictwa Ludowego, Kółka Rolnicze, Kościół, często także i szkoła. Dożynki w tamtych czasach były manifestacją odrębności chłopskiej i dumy z przynależności do rolniczego stanu. Towarzyszyły im wystawy rolnicze, festyny i występy ludowych zespołów artystycznych.
 
Na podst. Barbara Ogrodowska. Polskie obrzędy i zwyczaje doroczne. Warszawa 2004, Muza SA, ISBN 83-7200-947-3
 
Wieńce dożynkowe 13 sołectw gminy Łabunie:
 
[lg_folder folder=”20150902/” paging=”false”]
 
Zapraszamy Państwa do obejrzenia galerii zdjęciowej: